Dag sensitieve bondgenoot,
Angst is van mij. Mijn angst.
Mijn angst houdt van klein en veilig. Voorspelbaar. Behapbaar. Controleerbaar. Comfortabel. Behoudsgezind. Beschermen. Behoeden. Behouden.
Dat is haar ding.
Zo gaan we het doen Annelies en zo zeker niet.
Vertrouw mij maar. Volg mij, ik weet de weg.
Haar favoriete zinnen… doe maar voorzichtig en dat is niets voor ons.
Mijn angst hangt soms als een zeurderig kind aan mijn nek, veel te benauwend en beklemmend, veel te plakkerig (zeker met dit weer), veel te zwaar, veel te boos, veel te ernstig, lawaaierig, onrustig, beestig soms.
En laat me dan weinig ruimte tot beweging.
Ik vind mijn angst dus soms/veelal vervelend.
En zij vindt het vervelend wanneer ik me zo over haar voel.
Dan zucht ik, adem ik eens diep tot aan mijn tenen.
En toch draag ik haar.
Want tegelijk is mijn angst mijn grootste helper.
Het is te zeggen, niet in de hier net omschreven ‘doorgeschoten’ vorm.
Niet wanneer ze in haar schulp is gekropen of met haar schild en haar kapmes ten strijde is getrokken, wanneer ze bloed heeft geroken.
Wel in haar kern.
Onder die schel schuilt mijn intuïtie, mijn buikgevoel, mijn waanzinnige zin-tuigen, mijn mega voorspellend, creatief en inventief brein…
Wat je ziet is wat er buiten haar oevers is getreden.
De littekens die overdekken of stemmen van spoken die overroepen, de schaduw van de schimmen uit het verleden waarin ze staat.
De angst in haar doorgeschoten vorm is als een dikke pukkel of wrat op een anders vrijwel prachtige neus.
Een verstopte porie die gemaakt is om te ademen.
Mijn neus voor…
is mijn grootste kracht en draagvlak voor eindeloze mogelijkheden.
Wat men dus over mij zegt… “jouw zin-tuigen zijn niet normaal”
én tegelijk… “als je maar niet zo bang was dan”…
Dat laatste zinnetje ben ik over de jaren op verschillende manieren gaan her-fraseren. Een ander kadertje gaan zetten rond het schilderijtje dat daar geschilderd wordt.
Dan kom ik uit op
Dankzij mijn bang zijn…
Hoe dapper ben ik dat ik samen met mijn angst…
Ik ben bang én ik ben de wildernis…
Zo ontstaat er ruimte en een weg vooruit door de opgetrokken dijken heen.
Mijn angst en ik, zijn samen onderweg. Zo is het.
Zij houdt mij niet langer klein of in een kleine wereld. Ze voelt zich veilig bij mij, en elk stapje onderweg in de essentie laat ze zich meer en meer zien. Ik neem haar liefdevol bij de hand wanneer ze opduikt, ontdoe haar van paniek, van de ruis en lawaai en luister naar haar wijze raad, de kern van haar boodschap.
En ik doe. Wij doen. Samen. We blijven bewegen, gedreven door leergierigheid, vriendschap, verwondering, verlangen, … kunnen we niet anders, voorbij de grenzen.
En dus zeggen ‘we’ niet altijd meer automatisch ‘dit is niets voor mij’. Elke keer dat zinnetje opduikt kijk ik… luister ik… en doe ik… iets wat er wel al kan.
Wanneer het pad ondergelopen is met water, misschien wel eindeloos voorbij de bocht… doe ik mijn schoenen uit en waad ik, leunend op elk paaltje of schouder die me steun wil bieden onderweg. Om te ontdekken hoe mijn voeten verfrist tintelen nog uren nadien.
Wanneer een prikkeldraad me binnen de lijntjes wil houden en me een richting uit dwingt, maar die lijn of die weg eigenlijk niet zo voor me werkt en ik daar wil zijn… waar het gras groener is, aan de overkant. Dan kijk ik en vind ik een weg, door het knoopsgat ergens tussenin of in commando-stijl rollend over de grond de draad onderdoor.
Over het gammele bruggetje zonder omheining.
Over de sluis die je zelfs geen bruggetje meer kan noemen.
Met valangst aan mijn zij.
Vertrouwen op mijn lichaam.
Dat me kan dragen.
Om dan te merken dat het echt zo is.
Je hart weer te voelen zakken in je borst.
Je voeten weer op de grond.
In de ruimte zijn.
En daar dan plots de ooievaars te zien opduiken uit het niets.
En de lucht vullen met de vruchtbaarheid van kansen die voor het grijpen liggen.
PS ik spring nog altijd niet van torens, uit vliegmachines, oversteek geen ravijnen of wilde wateren op een bootje, trek er niet alleen op uit in een bos dat vol met beren zit… nog niet, misschien wel nooit… wie zal het zeggen?
