Dag sensitieve bondgenoot,
Ik stelde een vraag aan mijn boek met alle antwoorden en kreeg als antwoord: ‘stop met denken’.
Stoem boek, dacht ik meteen, want duh, wat een klassieker van een antwoord is me dat.
Ik gaf het niet op en stelde vervolgens een bij-vraagje.
Als antwoord op die bijvraag kreeg ik:
‘Bewerk de grond en plant vervolgens het zaadje van je ware natuur’.
Daar kan ik wat mee.
De grond bewerken is ‘arbeid’. En die arbeid is noodzakelijk, want zonder die levendige en vruchtbare bodem mag je met je zaad rondstrooien zoveel je wil… (er lezen toch niet zo veel mannen deze blog dus ik laat het zo staan)… daar kom je dan niet ver mee.
“Waarom moet ‘het’ zo moeilijk doen en voelt het zo hard en weegt het zo zwaar”… hoor ik mezelf dan zeggen op zo’n dag waar die noeste arbeid zich laat voelen in mijn hoofd, hart, lijf en leden.
Natuurlijk kan je geen omelet maken zonder eieren te breken. Alleen, dat wil niet zeggen dat de handeling van het ‘breken’ niet bangelijk en pittig is.
Over deze ‘breek-arbeid’ kan de ‘kreeft’ volgens mij meespreken.
Als dit beestje wil ‘groeien’ komt er een punt waar ie uit zijn harde schel moet breken om plaats te maken voor de nieuwe schel die eronder aan het groeien is. Eens dat doorbreken heeft plaatsgevonden krijg je vervolgens een aanzienlijke periode waar je wat rond trippelt met enkel een dun membraantje als beschermingsschild. Deze staat van kwetsbaarheid is een noodzakelijke voorwaarde om te groeien tot een groter wezen.
Natuurlijk maakt de kreeft allerlei excuses om te vermijden dat het in die staat terecht moet komen. Rationeel gezien blijf je beter in je veilige vel en toch is er dan dat ‘iets’ dat je drijft om te bewegen uit het comfortabele en de arbeid aan te vangen. Iets dat tot een groeidrang leidt.
En dat ‘iets’, dat is volgens mij dat zaadje van je ware natuur. Jouw natuur die roept en kriebelt en zindert onder je vel. Tot dat ongemak groter wordt dan de ‘doorbreek-angst’.
Bewerk de grond en plant vervolgens het zaadje van je ware natuur.
Boodschap ontvangen.
En daaromtrent duidde ik in een boek onlangs het volgende zinnetje aan (Jawel, ik schrijf in mijn boeken! Als het iets is wat me raakt zet ik er een hartje naast in de kantlijn).
Bij dit hartje stond: “Eerlijke zelfacceptatie is cruciaal voor onze gezondheid, ons welzijn en voor de waarde die we kunnen toevoegen aan de wereld”.
Daar wringt soms nog het schoentje (of de schel om in de beeldspraak te blijven). Die zelfacceptatie is een belangrijke stap om te kunnen ‘doen zoals je bent’.
Wees jezelf, het is de bedoeling… zijn waarschijnlijk de woorden die je zo graag wilde horen, maar je helaas niet vaak werden toegesproken.
Het is wat het is…
Het zal zijn dat het zo moet zijn…
In alle geval, eens je uit je schulp bent gekropen is er geen weg terug.
Dan kan je maar beter zo snel mogelijk gaan huizen en je comfortabel voelen in die nieuwe schel van jou. Er mee samenvallen. Groeien en worden tot je bent en weer breken en groeien en worden…
Verken, omarm, ontwikkel en vervul je ware natuur…
Sterk en sensitief tegelijk in een leven puur naar je natuur.
Het is nodig.
En volg de kruimels op je pad… je doet dit niet alleen en het grotere geheel steekt je met plezier een handje toe.
