Dag sensitieve bondgenoot,
Hoofd-zaken zijn vaak bijzaak.
Volg je hart, de lokroep van je ziel.
Zet waar je je hoofd over breekt even aan de kant,
maak ruimte, niet alle antwoorden komen vanuit je verstand.
Als ik dit zoveel jaren geleden tegen mezelf zou hebben gezegd,
Dan zou ik dat van mezelf heel irritant hebben gevonden.
Dan zou ik eens met mijn ogen rollen of zuchten en het wegwuiven in al zijn zweverigheid.
Ik kende er toen wel wat van.
Van kopvoeter zijn.
Leven in mijn hoofd.
Lekker veel controle daar.
Alles perfect.
Niet dat dat zo prettig was.
Doen wat je niet bent. Last hebben van chronische stress en overprikkeling. Niet uit je hoofd geraken. Je lichaam een lastig aanhangsel. Geen nee kunnen zeggen. Zelden kunnen ontspannen. Denken dat dat allemaal aan jezelf ligt. Jezelf, je doen en laten, je reacties, je manier van denken… niet snappen en je een lastig kwetsbaar raar mens voelen…
Ik draaide flink vierkant mee in de systemen waar ik me nooit echt thuis voelde.
Ik voelde me niet sterk en sensitief tegelijk.
Ik was er in feite niet klaar voor om hoogsensitief en nog vanalles anders oprecht te zijn.
Het was een beetje zoals (over)leven in de mist, in een waas.
Maar als je erin zit in zo’n mist is dat niet altijd zo duidelijk.
De mist in gaan
De laatste dagen is de mist die er rond ons hangt ook in mij gekropen.
Wanneer je sponzig bent heb je daar weinig invloed op.
Dan raak je al wel eens gemakkelijk besmet, gekleurd, vervuld door iets wat ‘JIJ’ in eerste instantie liever niet hebt of waar de voorkeur niet naar uitgaat.
Tegelijk weet ik dat het af en toe mistig moet worden in mezelf.
Dat ik de mist heb te voelen.
De doempige vochtigheidsgraad ervan die mijn botten doorkilt.
De greep die het krijgt op mijn innerlijke muziek en die doet verstommen.
Hoe het mijn hart doet froezelen, mijn ziel verfrommeld tot een stukje papier met waterschade dat je wil weggooien omdat het op niets trekt.
Het even niet meer voor je uit kunnen zien.
Alles in twijfel trekken.
De ongemakkelijke stilte horen.
Alle ingehouden tranen rustig uit je laten miezeren.
Een periode in de mist, maakt alle andere kleurcontrasten weer zichtbaar.
Gisteren keek ik recht in die mist en hoe langer ik keek hoe duidelijker ik een krans van licht kon opmerken. Ik voelde na een tijdje hoe de zon wel aan het duwen was.
Ik merkte op waar precies ze zat.
Dus mist is.
De zon zit er achter.
De route naar alle moois passeert door een stilte-tunnel.
Grijs is ook een kleur.
Misschien is dat wel de reden waarom ik doe wat ik doe.
Zodat ik heel vaak woorden kan uitspreken of schrijven die ook mezelf deugd doen en ik nog eens moet horen.
Ik stel me dan voor dat ze van ergens anders komen.
Niet van mij, maar door mij.
En dat ze ook voor een groot deel voor mij bestemd zijn.
Of voor die Annelies van een aantal jaren geleden.
Voor mijn hart, voor mijn ziel, voor mijn wezen, … dat ook af en toe nog al wel eens overroepen wordt door mijn verstand.
Er zit zoveel meer in het leven dan overleven.
