Het (B)logboek

Over vastgelopen zijn in een kudde schapen en de kracht van draadloze verbinding …

’s Ochtends struin ik elke dag zonder pardon even door mijn tuin. Dat is niet seizoensgebonden, dat gebeurt me het hele jaar rond.

Ik stelde een vraag aan mijn boek met alle antwoorden en kreeg als antwoord: ‘stop met denken’. Stoem boek, dacht ik meteen, want duh, wat een klassieker van een antwoord is me dat.

Ik gaf het niet op en stelde vervolgens een bij-vraagje. Als antwoord op die bijvraag kreeg ik: ‘Bewerk de grond en plant vervolgens het zaadje van je ware natuur’.
Iets waar de kreeft wel wat over te vertellen heeft.

Op een schone zondag neem ik mijn fiets van stal.
Ik heb een plan.
Ik weet ongeveer waar ik naartoe wil.
Ik weet ongeveer de weg er naartoe. Tijdens het fietsen richting die ongeveer plek via die ongeveer route… herbesef ik hoe erg ik hou van ‘ongeveer-fietsen’.

Angst is van mij. Mijn angst.

Mijn angst houdt van klein en veilig. Voorspelbaar. Behapbaar. Controleerbaar. Comfortabel. Behoudsgezind. Beschermen. Behoeden. Behouden.

Dat is haar ding.

Zo gaan we het doen Annelies en zo zeker niet.
Vertrouw mij maar. Volg mij, ik weet de weg.
Haar favoriete zinnen… doe maar voorzichtig en dat is niets voor ons.
Ik vind mijn angst soms/veelal vervelend. En toch draag ik haar. Want tegelijk is mijn angst mijn grootste helper.

Gisteren struinde ik tijdens de middagpauze van een intens ‘event’ door een kasteel-domein. Een hele hoop hectaren, behuisd door oude knakkers van bomen. Deze wandeling door de bomen kwam als geroepen, want het waaide in mij. Een wervelwind van emoties, gedachten, indrukken, ideeën, zintuiglijke residu’s… die dienden uitgezwaaid.

Een valkuil van menig multigepassioneerd generalist is dat je ‘al de dingen’ wil gaan doen ‘de hele tijd’, omdat je je meer comfortabel voelt in het willen dan in het hebben. Wat het wild groeiende penningkruid in mijn hof te vertellen heeft over dit soort van productief uitstelgedrag…

Herinner je je de scène uit de film ‘De kleine Zeemeermin’, waar Arielle haar stem weggeeft in ruil voor een stel benen? Dat is haar wens. Want slaan met je staart heeft geen enkele zin en dus wil ze meer…

Herinner jij je nog die ene mens, die je zag voor wie je was en zei… doe maar ‘gewoon’ verder zoals je bent, het is de bedoeling dat je zo bent.

Over rauw authentiek jezelf zijn… met alle gevolgen vandien. Wat zit er in mij, in mijn aard, dat aan het wachten is en manieren zoekt om te kunnen zijn. Als wilde ganzen roepen…

Alleen willen zijn is niet raar.
Het is een kunst. Vraag het aan de Honjok.
Samen zijn wordt dan mooier.
Zou jij kunnen leven op het eiland St Kilda, en hoe verwordt alleen zijn tot eenzaam…

Mijn buurvrouw is een zondagskind… ongeacht al het zware wat haar ooit al overkwam. Ze verklapt me haar geheimen voor een lang en gelukkig leven en vertelt met de glimlach over de ‘golden girls’ – een krachtig tegengif tegen ‘alleenzaamheid’.