Je groeit te goed!

Ik ben in de tuin gekropen om mijn mentale hyperactiviteit en bijbehorende hoofdpijn uit mijn systeem te werken. 

Dat is natuurlijk ook gevaarlijk, want dan kom ik wel weer terug in mijn lijf, maar kan ik me evengoed daar weer in het doen verliezen en met pijnlijke leden eindigen op het einde van de rit. Alleszins, ik heb besloten dat vandaag de dag wordt om me op een taakje te smijten dat ik al even uitstel. Het penningkruid dat nogal weelderig aan het tieren is inperken, want het groeit te goed.

Terwijl ik lustig wegtrek wat het zo goed doet, werk ik tegelijk ook wat van mijn frustratie er op uit. Pure projectie is het. Want zelf bezit ik ook wel wat ambitie. Ik zie zoveel voor me wat ik wil en kan en baal al wel eens wanneer dat wat ik zo graag wil maar niet lijkt te willen gebeuren. Er lijkt dan precies altijd wat tussen te staan waar ik niet doorgebroken raak.

Het is me wel wat, dat veel kunnen en willen. Multigepassioneerde generalist- dat is een etiketje dat je daarop kan plakken als je wil. 

Iemand zei me onlangs dat de valkuil wanneer je zo bent is dat je precies dat gaat doen… al de dingen, heel de tijd. Omdat je je meer comfortabel voelt in het willen dan in het hebben. Van die uitspraak gingen mijn oren flapperen, dus luisterde ik wat verder achter de woorden. Je bent niet waar je wil zijn en doet heel de tijd vanalles dat je het gevoel geeft dat je aan het toewerken bent naar het leven dat je voor jezelf wil. MAAR. Als je kijkt naar wat je werkelijk aan het doen bent, betrap jij jezelf (want de buitenwereld applaudisseert natuurlijk voor al de dingen die je doet en de energie die je hen geeft). Jij betrapt jezelf, omdat je donders goed weet dat je temidden van ‘al de dingen’ niet die paar essentiële dingen aan het doen bent die je echt kunnen brengen naar daar waar je wil zijn. De zeer akelige dingen. Productief uitstelgedrag is dat dan. En dan vraag je je af, terwijl je op je klaagtrompet blaast, ‘waarom heb ik toch niet de resultaten die ik wil’? Uit angst voor het onbekende? Want het hebben wat je echt wil, ligt buiten de comfortzone. Het willen ligt daar wel binnen. Dus in die zone blijf je hangen en doe je dan vanalles. 

Bon, aangezien ik me aangesproken voel zal er wel stront aan de knikker zitten. 

Zeer frustrerend en dus, terug naar de tuin, want daar ontdekte ik een bruikbaar linkje. 

Ik ben ondertussen al twee dagen bezig met dat ene bepaald plantje uit mijn wadi’s te verwijderen. Jawel, één klein petieterig plantje dat ik een paar jaar geleden niets vermoedend in het grote geheel plaatste, dat nu het grote geheel heeft overgenomen en geen ruimte laat voor het andere. 

Het groeit te goed. 

Hoe kan iets nu te goed en te veel groeien… ik voel me wat schuldig dat ik er nu zo’n werk van maak om het evenwicht te herstellen, maar terwijl ik dus mijn handen in een kramp aan het trekken ben begin ik me af te vragen. Wat maakt dat het zo goed groeit?

Het is een woekerende plant en vormt kruipende stengels die wortelen waar ze de grond raken. Het zet zich voort, het sleept zich over de grond heel traag en DAN bij elke ontmoeting en met regelmaat haakt het zich vast en ergens rond. Het zet zijn worteltjes uit, veelvuldig, steeds weer opnieuw en gaat zo rustig verder zijn gangetje. Tot in het oneindige kan het zo doorgaan. Op een bepaald moment wordt het spannend, want dan zie je het zo niet meer waar het ooit begon en is dat zelfs niet meer belangrijk, want ook al raakt de bron opgedroogd, het einde van het begin is niet het einde van de plant. Die heeft oneindig veel nieuwe potentieel beginpunten gecreëerd.

En dus, verandert mijn gevloek in gegrinnik, hey van u kan ik nog iets leren. En vermindert ook mijn schuldgevoel, want ik weet, binnenkort sta jij hier toch weer terug te shinen. 

Woekeren is contact houden met de voedingsbodem, verbinden en wortelen, steeds weer opnieuw. En zo plant het creatief generalistische plantje zich ook in mij en zet het zijn kleine lieflijke worteltjes in mij vast.
 

Tuurlijk is het al aan het gebeuren, dat wat ik wil. Het is zachtjes aan het kruipen, het is nog aan het aftasten, aan het oefenen om aan te haken, te ontmoeten, te verbinden, kansen te grijpen en te durven dat ene ding te gaan doen… dat akelige ding. Weg van het bekende. Zo ver weg groeien van je beginpunt dat je het niet meer ziet, terwijl je niet weet waar naar toe of wat je op de weg zal tegenkomen, weet je wel dat je het kan lossen en kan vertrouwen, want je bent aangehaakt en bezit altijd het vermogen om opnieuw te wortelen. En ik moet geen bang hebben om daarin door te schieten. Want wanneer iets te hard en ijverig groeit komt er wel weer iets anders op de proppen dat het evenwicht herstelt en die veelgroeier liefdevol verwijst naar zijn plaats in het geheel. 

Laat je me weten hoe deze brief je raakt? Ik hoor het graag!

Volg je graag mijn wekelijks (b)logboek van (en dus misschien ook wel voor) een gevoelige ziel. Meld je dan hier even aan en elke vrijdag krijg je van mij een sensitieve post in je mailbox.