Annelies en de draak

Kernwaarden – Drijfveren – De luiaard – Crisisdenken – De wet van de aantrekking – Peter en de Draak 

Waarover ga ik deze maand schrijven? Wanneer ik terugkijk op wat er op zo’n maand aan inspiratie passeert… de mogelijkheden zijn eindeloos!

En wat is kiezen toch moeilijk. 

Vaak, hoogsensitief én weegschaal zijnde zeg ik: ‘ik kies nonde-pietjes niet, ik doe het wel allemaal’ omdat ik niet wil verliezen. Soms duurt het jaren eer ik eraan kan beginnen omdat ik eerst het geheel wil zien – de connecties en wil weten waar ik zal uitkomen, wat de mogelijke gevolgen zijn van een keuze, vooraleer ik de eerste stap zet. 

Soms vind ik mijn brein dan vervelend ‘megalomaan’. 

Maar in de feiten en in mijn ‘zijn’ is alles met alles verbonden. Wanneer je draadjes gooit van het ene punt naar het andere, krijg je altijd wel een vorm. 

Het is dan ook vaak gewoon een kwestie van: ik begin er gewoon aan, met één puntje en zie in de flow wel waar ik uitkom. 

Zo schrijf ik ook graag. Ik verras mezelf dan ook altijd een beetje. 

Waar we goed in zijn, dat moeten we toegeven, is linken leggen, verbanden zien en liefst daarbij een beetje ‘buiten het kader’ denkend.

Dus enjoy the ride: 

Ik keek deze week de film ‘Pete’s dragon’. 

Het is een verhaal dat ik vaak las toen ik kleintjes was. Soms worden oude verhalen herschreven met andere woorden, of hervormd of aangevuld met nieuwe beelden. Zo ook in dit geval. 

Er zitten zoveel ‘verhalen’ in ons hoofd. Stellige overtuigingen over hoe iets is, wie we zijn, wat ons is overkomen of aangedaan, hoe iets werkt…  En dat is het kader, waarnaar we naar de ‘dingen’ kijken die op ons pad komen in het hier en nu. 

Ik hoorde onlangs over ‘buiten het kader schieten’. Dat zijn de momenten waarop we onze **** even verliezen wanneer de stressdraak ons teveel wordt. Maar het kan ook buiten het kader ‘vliegen’ zijn, vliegen is anders dan eruit gekatapulteerd worden. 

Dat hoort dan bij deze film en bij hoe het herschrijven van verhalen voor onszelf soms deugd kan doen. Even terugkijken op hoe het vroeger was en het verhaal wat verzachten en andere leren vertellen nu we beter begrijpen waarom. Een verhaal waarmee we rustiger vooruit kunnen. En een verhaal waarmee we in de sfeer komen van die dingen die we willen aantrekken.

Het einde ga ik niet verklappen, de film is een aanrader als voedsel voor de ziel. 

En voor mij graag een drakenei voor kerst please. 

Soms moeten de draken diep in ons worden getemd. Ze mogen mee reizen, hun vuur houdt ons wakker, maar wanneer ze met hun vuur ons opbranden moeten ze op dieet.  En moedigen ze ons aan om uit te groeien tot echte drakenrijders. Dan springen we samen van de kliffen en overvliegen we de oneindig kleurrijke valleien. 

Het vuur hoort bij de draak. En in ieder van ons zit ook zo’n kern, zo’n drijfveer, zo’n ziel, zo’n ding dat ons typeert. Soms zit het ondergesneeuwd dat ‘ding’ en zeggen we… vroeger was ik zo … maar dat kan ik nu niet meer. 

Of horen we nog af en toe een heel zacht piepend stemmetje, van wat ooit een gebulder was of een gehuil of een kreet die iedereen van verre kon horen en waarvan ze dan zouden zeggen… amaai, dat komt van diep. 

Wanneer je dat terugvindt en naar boven haalt, dat wat je drijft, dat waar je hart van gaat zingen, waar de tijd bij vervaagt, wat waarde en betekenis geeft aan het struinen door de dag, dat vuur, dan kom je terug thuis. En daar is het dat we in de feiten allemaal zouden moeten zijn. 

Thuis in onszelf

Een draak zit daar in onze diepste kern genesteld of nog in het ei wachtend om open te breken – als mengsel van bestaande dieren en uitgestorven soorten – een oerkracht van de natuur. Er zijn mensen die geloven dat draken springlevend zijn en diep in ons innerlijk rondvliegen. Soms komt dan de krachtige drakenenergie naar boven en geeft het ons krachten waarvan we niet wisten dat ze in ons zaten of zorgt het voor problemen als we met ons vuur schade aanrichten. Hoornachtig, schubbig en bloederig zijn we dan. 

Wanneer het vuur van de draak in ons wakker wordt, zijn we waar we horen te zijn. In verbinding met een universele en oeroude kracht, met het hele universum and Beyond. Een kracht die we kunnen berijden en gebruiken. 

In mij zitten verschillende dieren. 

De kracht van verschillende dierengeesten. 

Ik kies er vandaag nog drie (ook hier, weer keuzestress). 

De kat -solitair en zelfstandig (zijsprongetje in het brein: het is trouwens raadzaam om in tijden waarbij je buiten het kader schiet een kat te aaien, met hun gespin sturen ze heilzame vibraties naar hun eigenaars. Het is vast onderdeel van mijn ochtendritueel met Loewie). 

Een kraai – liefhebber van glimmende dingen – sommige volkeren geloven dat de kraai en de raaf het leven zelf in de wereld brachten door menselijke zielen vanuit de oerduisternis naar het licht te voeren. 

En een luiaard: die is ook wat ‘weird and wonderful’. Charmant, maar een beetje apart, een beetje unicorn-achtig. Ze draagt een maskertje. Ze is zo ‘weird’ als gevolg van haar kieskeurigheid! Ze is fussy als het op haar eten aankomt. Ze eet slechts de bladeren van 1 of 2 bomen en die bladeren zijn hard en giftig. Haar systeem is zo bijzonder dat ze die stoffen kan omzetten. Wat oneetbaar lijkt kan zij verteren. Het verteren van zo’n slaatje kan weken duren. Ze moet dan ook spaarzaam omgaan met haar energie. Ze wordt zo deel van het meubilair dat er zelfs kolonies van motten in haar pels komen huizen! Dat kan tellen qua beeldspraak. 

En daarmee is mijn cirkel rond voor dit schrijfsel. 

De puntjes met elkaar verbonden. 

Het verhaal geschreven. 

De rust in mijn hoofd. 

Wanneer alles even samenvalt. 

Waarvoor dank. 

17 juni 2021