Barsten in het hart tussen leven en dood

Wanneer je een intens gevoelig mens bent zit dat in veel dingen.

Dan zit dat in je verstand, in je lichaam, in je gedrag, in hoe je vriendin, partner, collega, … ‘bent’, in hoe je praat, gaat en staat…

Natuurlijk zit het ook in de manier waarop je voelt. 

Intens voelen. 

Dat doe ik. Heb ik altijd gedaan. En ga ik blijven doen.

Omdat het geen keuze is. 

Dat voelen ‘werkt’ naar alle kanten. 

In evenveel richtingen als er soorten gevoel zijn. 

Er is zoveel nuance. Zoveel detail en verfijning. Zoveel kleur. Zoveel.

En dus onvermijdelijk af en toe ook zoveel en intens verdriet en machteloosheid. 

Wanneer je opstaat om het feest van het leven te vieren en er dan plots iets verandert. Iets waar je totaal geen vat op hebt. 

Verandering is misschien wel de enige constante in het leven. 

Wat je er ook mag van denken: je hebt geen controle over leven en dood. 

Dit gebeurde er bij mij vorige week. 

Je staat op. 

En iemand dreigt plots weg te gaan. 

Een mooi dier.

Ze schrikt er zelf van. 

Ze had niet verwacht in haar jonge leven nu al de grote oversteek te maken waar geen terugkomen van is. 

Ze wil zo graag en kan toch niet meer. 

Ze kijkt, het hoofd gebogen van zwaarte, je zacht in de ogen met zoveel liefde. 

Krak. 

Want je voelt, ze glijdt weg. 

De temperatuur verandert. 

Je zet er een dampende kop thee langs. Een deken. Een warme traan. Een wrijving. Wat woorden en vragen die eerder klanken zijn. 

Je zit erbij en kijkt ernaar met je handen in haar haar en voelt gelijk hoe de kilte in je botten kruipt. 

Hij hangt er al, snuffelend. Ik ruik het. 

Jouw blik stuurt me richting de volle maan. 

We kijken samen.

Zo groot hebben we ze nog nooit gezien.

Krak. 

Je denkt komaan we vechten. Als ik de nee maar stellig genoeg uitspreek volgt een wonder. 

Je haalt halsbrekende toeren uit om ze toch bij jou te kunnen houden. 

Om wat moedeloos neergezegen is en stilletjes loslaat weer op de been te krijgen. 

Je juicht. Het lukt. Ze staat recht. Ze probeert! 

Krak. 

Op jouw energie. 

Ze wil zo graag, voor jou en kan niet meer. 

En daar sta je even samen. Tussen leven en dood. 

Tegen beter weten in. 

En ga je zo de nacht in. 

Tot ook ik akkoord ga. Met de oversteek. 

Krak. 

We het vechten staken. 

Je samen erbij neerlegt. 

Liefde vol.

Vaar wel zegt.

Tot je hét moment voelt. 

Ze is weg.

naar de overkant.

En jij blijft hier. 

Want je leeft nog zo graag. 

Tussen hier en daar blijft intense liefde en dankbaarheid verlegen en onder de indruk dralen. 

Wanneer je intens connecteert, kruipt de ander in je hart en ziel. 

Geen keuze. Als water vloeit het binnen. Stroomt het. Is het er vol van. 

En de dag dat het weer wegstroomt blijf je over op de bedding van ‘lost love lines’. De dag dat het bevriest laat het je gebroken na.  

Ook deze barsten en geulen bevecht ik niet langer. 

Elke snullige poging om met mijn woorden en verstand de zoveelste barst in mijn hart te dichten, met pattex te plakken of verbergen, nooit meer te houden van, is ook maar enkel dat - een poging. 

Tussenin de barsten blijft altijd ruimte. 

Een barst blijft altijd een ‘tussenin’. 

Het gaat niet alleen over de dingen. Over de triestige shit die gebeurt. 

Het gaat ook over net die ruimte tussenin. 

Wat eerst in dat tussenin zat, wordt meegenomen - uit je hart, dat zo voor altijd wat lichter achter blijft. 

Door alle wezens die je lief hebt en die je zo los hebt gelaten. 

Losgelaten op welke manier dan ook. 

Ik heb intens lief. 

Want ik wil voelen. Intens. Liefhebben. Verbinden. Leven. 

Ik kies voor wat geen keuze is. 

En dus heb ik barsten. In mijn hart. 

Ik vul ze met goud. 

Ik laat het lopen:

Vol herinneringen. 

Troost. 

Verbinding met al de andere broken-hearted. 

Steun. 

Ik zie de schoonheid van die laatste ochtendstond. 

Van de ruimte 'tussenin'. 

There is a crack, a crack in everything

That's how the light gets in.

20 oktober 2022