De belofte van de wolven
Fragmenten uit: de belofte van de wolven - Dorothy Hearst
De fragmenten van waaruit ik in deze fabel voor de gevoelige ziel verder schrijf, komen uit het boek ‘De belofte van de wolven’ van Dorothy Hearst. Het is de wolf die spreekt, met wijze woorden die als honing smaken.
Sommigen beweren dat toen de wolf en de mens bij elkaar gingen liggen, hun zielen zich met elkaar verstrengelden en dat ze ieder een deel van elkaars ziel hielden toen ze weer opstonden en hun eigen weg gingen.
Bij elkaar gaan liggen.
Een verstrengeling van zielen.
Ik probeer me voor de geest te halen hoe dat er uit ziet.
Hoe dat voelt. De alchemie ervan.
Of daar een geluid op zit en hoe dat klinkt.
Of het zich in kleur laat verbeelden of in zuiver zwart-wit.
De geur die opwelt.
De binding zo intens dat het zich in een pure vorm laat zien.
Met een hitte die ze vloeibaar maakt - zodat het verstrengeld goedje in een mal kan worden versmolten tot een nieuwe vorm.
Een vorm van samen.
In een ring als teken van eeuwige trouw.
Even voelt het goed, de wolf en de mens zo bij elkaar genesteld.
En dan komt het besef: je kan niet getemd wild zijn.
En toch voelde ik me ongerust, want hoe was het mogelijk dat het tegelijkertijd was alsof ik thuis was gekomen én dat mijn wereld instortte? Dat ik me voor het eerst compleet voelde maar ook verscheurd ?
De verstrengeling verscheurt het wilde dat niet te temmen valt, in stukken vaneen.
Je voelt dan dat je op te staan hebt om je eigen weg te gaan.
Maar hoe raak je uit een verstrengeling?
Kan je je daar alleen maar van losrukken met brokstukken?
Of kan je dat stukje van je ziel zachtjes, geven, in bewaring.
Dat wat mag blijven, liefdevol aannemen van elkaar en het wilde stuk loslaten, vrij laten.
En kan je dan zo verder - wetende dat dat geschenk dat je kreeg en aannam voor altijd bij jou en de ander blijft, als een stem.
De stem van de wolf in zijn mens.
De stem van de mens in zijn wolf.
Die bij elke volle maan onbedwingbaar begint te huilen.
En zo van op welke verre afstand ook altijd blijft raken.
Soms zie ik die wolf die samen met mijn voorvaderen en moederen ging jagen (voor ze elk hun eigen weg weer gingen).
Die wolf is het wilde stuk in mij.
Zij verschijnt - een groot zwart dier met felle bruine wijze ogen,
op elk twijfel- en kruispunt als een kompas.
Als ik haar durf in die ogen te kijken,
weet ik zonder weten wat me te doen staat.
Ze herinnert me dan hoe belangrijk het is, om die
eigen weg te gaan.
Om ‘the call of the wild’ te beantwoorden.
Als ik het doe, knipoogt ze (jaja wilde wolven kunnen dat) en weet ik dat ik goed zit.
En dat is niet gemakkelijk.
Want dat wilde stuk is soms te groots en zorgt voor wantoestanden wanneer het niet de ‘manieren’ heeft om in een ordelijk huishouden mee samen te leven. Wanneer het zich gedraagt als een Saint-Bernard op een tuinfeestje die ook een kippenboutje wil.
Het verbreekt de regels - het spreekt ook als het verboden wordt een stem te hebben. Het wordt voor gek verklaard met al die onzin.
Het is iets angstaanjagend dat ongetwijfeld je schaapjes zal komen openrijten en verminkt achterlaten.
En dus wordt het best totaal verbannen uit de gemeenschap.
Nageroepen en opgejaagd. Gestenigd.
Een eenzame wolf zonder roedel.
Geen ‘good girl’.
Ik wist toen wat ik eerder niet had beseft: Ruuqo kon bepalen of ik mocht worden toegelaten tot de roedel van de Snelrivier, maar niemand kon het me afnemen dat ik een wolf was en deel uitmaakte van het Evenwicht.
Niet simpel,
En toch,
De ‘call of the wild’ is als de mooiste witte indrukwekkende sterke wolf ooit,
die mijn innerlijke bruine wolvin mee lonkt en leidt,
Naar de vallei,
Naar de roedel,
Naar de bestemming.
Waar alle ‘missing pieces’, die ooit uit deze verstrengeling zijn opgestaan,
En hun eigen weg gegaan,
Opnieuw worden verhit en uitgegoten,
Ditmaal versmeltend tot een sleutel,
Met de kracht in zich om te openen en te sluiten.
De trillingen van ons gejank zweepten ons op. De harten van de roedel begonnen als één wolf te slaan en onze ademhaling nam hetzelfde ritme aan als die van hen.
6 februari 2023
