De bestemming van de witte reiger

Dag Witte Reiger. 

Als ik je zie lijkt het meestal of je er slechts ‘tijdelijk’ bent. 

Je komt dan aan en landt op de top van een hoge boom. 

Of je vliegt dan op uit het riet. 

Je krijst eens. 

Je bent er dan maar voor even.

Verschijnen en verdwijnen. 

Jouw ding. 

Alsof je altijd alleen aankomt of weggaat, zo lijkt het

Verblijft in een eeuwig ‘tussenin’. 

Ergens vandaan en dan weer ergens naartoe. 

Kan je dan ooit echt zijn? 

Als je bestemming altijd ergens anders is - nooit bij jou. 

Als je er altijd nog niet bent. Of er van weg bent geraakt. 

Wat je dan vervult met weemoed of je doet hunkeren.

We weten allemaal dat we een bestemming hebben. 

Alleen, weten dat er een bestemming is,

die ik nog niet ken

Maakt me rusteloos. 

Brengt me een beetje overal en nergens. 

Gisteren zag ik je voor het eerst, witte reiger, 

niet alleen.

Je was met twee.

En je voelde zo anders. Je was duidelijk. 

De tweede witte reiger vloog parallel met je mee. 

Het leek een spiegelbeeld. Of een kopie.  

Ik denk dat jij het was, in tweevoud. 

Dat ik je dubbel zag. 

De tweede reiger was je bestemming, naast je en met je. 

Met een vaart heel gericht.

Als een speer. 

En in dat vliegen, leek je er al te zijn. 

Zo had ik je nog nooit eerder bezien. 

Het leek alsof je je speciaal voor mij zo even ontvouwde, 

omdat ik je anders niet echt zo kon zien. 

Hoe je altijd bent, ook in je komen en in je gaan. 

Vliegen is je leven. 

Geen doel, om ergens anders te raken. 

De bestemming staat los van een plaats. 

Het naartoe doet er niet toe. 

Je hoeft het niet precies te weten dan, naar waar de wind je leiden zal. 

Dat ik mag leven, mag reizen als 

Die witte reiger(s) in volle vlucht. 

Doorheen de dagen en de nachten. 

De bestemming

Naast mij, in mij, door mij, met mij. 

2 januari 2023