De ‘eikkoning’ en de ‘hulstkoning’

Op deze winderige dag met zwangere donkere wolken bewandel ik het vertrouwde bospad richting ‘mijn’ natuurgebied. Ik nam een gokje en vertrok zonder paraplu of regenjas, in een soort rebellie, alvast bereid om de mogelijke consequenties met trots te dragen. Het pad leidde me in de richting van het verhaal van de ‘Eikkoning’ en de ‘Hulstkoning’. De twee koningen zijn tweelingbroers en tegelijk oude vijanden van elkaar.

Ik geef en ik neem als ik zo ergens onderweg ben. Een wisselwerking tussen mezelf, de natuur en omgeving, de dieren op het pad, de mensen waarmee ik onderweg mag gaan…

Deze dag in het bijzonder werd ik geroepen door een mooie eenzame eik die zich pas nu voor het eerst voor mij zichtbaar maakte – misschien net omwille van het licht, geluid, de windrichting van het moment. 

Ik kwam geïnspireerd thuis en nam het boek ‘Tijd voor de natuur’ van Sian Tucker ter hand waar ik onlangs het verhaal las over ‘De Eikkoning’ en de ‘Hulstkoning’.

Een vijandschap tussen die twee dus en toch kunnen ze ook niet zonder elkaar. In het begin van het jaar, tijdens het Wintersolstitium (21 december) vecht de Eikkoning met de Hulstkoning en verslaat hem. De Eik kan vervolgens de eerste helft van het jaar heersen, wanneer de Zon in kracht toeneemt en de dagen langer worden. Tijdens het Zomersolstitium (21 juni) leveren de broers opnieuw strijd. Deze keer triomfeert de Hulstkoning. Terwijl de dagen donkerder en korter worden en de Zon aan kracht verliest, regeert de Hulstkoning totdat het jaar opnieuw naar het licht toedraait. 

Het licht en het donker kunnen niet zonder elkaar. Het ene wordt net zo duidelijk dankzij het andere. Je wordt het gewaar, de aandacht wordt getrokken, je beleeft het, misschien nog zoveel meer net door het contrast, doordat ze zich ‘tegenover’ elkaar opstellen?  

Vandaag is een donkere dag. Grijs van kleur met een briesje dat net niet vriendelijk genoeg is en eerder winderig en koud aanvoelt, ondanks zijn goede bedoelingen. De zwaluwen vliegen onrustig boven mijn hoofd, alsof ze nog dringend iets moeten afwerken vooraleer hun tijd om te gaan naar warmere oorden weer is gekomen. Ze zitten op de wip. Het instant heerlijke gevoel dat ik krijg bij hun verschijning in de lente en zomer, van hun vrolijke gekwetter, alle herinneringen aan vrijheid en openheid die ze triggeren, … werpt een eerste vorm van schaduw… van een naderend vertrek. 

De schaduw kantelt plots weer om. Zo snel kan het gaan. Ik anticipeer al op de heerlijke herfstkleuren en geuren die er aan staan te komen. Op de koude ijsblauwe lucht waar ik intens van kan genieten. Op het heerlijk onder een dekentje ‘cocoonen’ in mijn gezellige ‘hygge’-huisje. Verstillen, vertragen, plannen maken. De grond in de moestuin nog even bezwaren met compost om dan tot rust te komen… ‘tot het jaar weer naar het licht toedraait’. 

Misschien is het hoe ik me erin ‘zet’, in de heerschappij en het rijk van de Eikkoning of de Hulstkoning. Er is voor beide leiders immers iets te zeggen. 

‘De eik’ – aka de boom van de dondergoden –  is sterk, hard en duurzaam. Het gezegde luidt dat hij 300 jaar groeit, 300 jaar volwassen is en er 300 jaar over doet om af te sterven. Hij vormt pas vruchten als hij 40 jaar oud is (whoohoo ik ben veertig!). De eik is de boom die het meest door de bliksem wordt getroffen. 

En dan is er in het andere kamp ‘De hulst’. Een vruchtbaarheidssymbool en aka ‘beschermer tegen heksen, lastige kabouters en de duivel’. De bessen van de vrouwelijke bomen geven een instant kerstgevoel, maar zijn giftig als de pest. Winters, maar altijd groen. In de lente schenkt hij kleine witte bloemen, als een vorm van overgave en toenadering aan zijn broer misschien?

Een mooie noot nog om dit verhaaltje mee te eindigen: De broers sterven niet tijdens hun vechtpartijen om het licht en het donker. Ze gaan terug naar de astrale sfeer om de godin Arianrhod met haar zilveren sterrenwiel te dienen en wachten tot de tijd dat hun Solstitium – wedergeboorte daar is. 

29 augustus 2020