De roze olifant in de spiegel

Hoe zou het zijn om jezelf lief te hebben alsof je de liefde van je leven bent?

Een liefdesbetrekking waar je meester in wordt.

Een ‘titel’ die je dan mag dragen. Master of Dr. of Professor, CEO of vakmanschap, kunstenaar… in de zelfliefde.

Een liefde die je dan blijft onderhouden zoals een geliefde tuin.

‘Meesterschap begint waar het ego eindigt’, zei de jongeman. Dat had hij ergens gehoord en het hield hem wel bezig, want hij maakt muziek.

Wanneer ik muziek maak, dan ben IK er niet. Achteraf weet ik niet meer wat ik dan dacht, voelde, beleefde, … in dat moment. Dan ben ik even lost in music. Ego-loos en bezield.

Het is een vorm van ‘verloren’ zijn die heerlijk voelt, die ik ook ervaar wanneer ik in de tuin werk, opga in een dans, schrijf vanuit de buik, … Een op-luchting is het toch om even weg te gaan van het ‘ego’ en het ‘zelf-bewuste’ richting een uitgehongerde ziel? Momenten van ‘argeloos’ gelukkig zijn.

Vele vormen van hedendaags ‘meesterschap’ zijn eigenlijk een ziels-drama. We zijn master in van alles en nog wat en vaak last en least in de zelfliefde. We klagen dat we geen tuin hebben, of onze tuinen raken verwaarloosd en overwoekerd omdat we geen tijd hebben die te onderhouden, of we gaan ze tot in de puntjes rechtlijnig perfectioneren met een robot die het maaiwerk voor ons doet, of…

Me, myself and I.

Er zijn al zeker 8 soorten op de planeet die zich ‘zelf’ in een spiegel herkennen: een aantal van de mensapen, dolfijnen, eksters en de Aziatische olifant.

Wanneer ze een aantal keer voor een spiegel worden gezet verandert er iets opmerkelijk in hun gedrag.

De eerste keer verloopt wat angstig wanneer het dier zichzelf in een spiegel ziet en niet weet wat een spiegel en jezelf is. Je ziet dan een vreemde. De reacties gaan dan van ongeïnteresseerd, onderzoekend, naar ronduit agressief.

Maar na een tijdje zie je een lichtje boven het hoofd van het dier aangaan. Waarom doet die dude hetzelfde als ik?

Dan gaan ze de materie van de spiegel checken en betasten ze de weerspiegeling. Ze bewegen zichzelf ‘Tom-en-Jerry-gewijs’ een keertje in en uit de spiegel. De frank valt. Dit ding in dit ding, this is me!

Dit is het startschot van het spel met het beeld in de spiegel.

Check it out: mijn witte tanden, gekke smoelen!

Nu ze zichzelf in de spiegel herkennen volgt er cool gedrag.

Dit is immers de kans om eindelijk dat stukje van je lichaam te checken dat je nog nooit eerder zag. Eindelijk weet je het zeker, ja mijn gat is echt niet te dik in deze rok!

Denk er eens over na. Wat zou jij doen als je nog nooit je eigen spiegelbeeld zag en nu plots deze kans krijgt. Wat zou jij eerst inspecteren?

De chimpansee gaat zichzelf verzorgen. Een olifant kijkt blijkbaar graag in zijn eigen mond en onderzoekt eindelijk eens hoe die slurf nu eigenlijk beweegt. De mannen zijn sterk onder de indruk van hun slagtanden.

En dan de ultieme finale van de spiegeltest.

Hoe weten we nu of het dier echt begrijpt waarna hij kijkt - het beeld als een reflectie van het zelf ?

Dr Gordon Gallup vond daar iets op uit. Je markeert een plaatsje op het gezicht met een vlek, een veeg, een stip. Wanneer een dier dan de spiegel gaat aanraken op die plek, zien we dat dat dier toch nog een beetje in de war is. MAAR. Wanneer het dier het spiegelbeeld gaat gebruiken als hulpmiddel om dan zichzelf te gaan aanraken op die plek waar de markering zit om die weg te vegen, dan zijn we er. Het dier kent zijn spiegelbeeld en merkt dat er iets anders aan de hand is. De vinger gaat naar de rariteit als ET die naar zijn home wijst.

Bij mensen krijgen we dit vanaf 2j. Je kijkt in de spiegel en je herkent jezelf.

Bewust van een zelf en bewust van een ander.

Een besef van wat jou jou maakt, in lichaam en geest.

Een vermogen om echt en vals te onderscheiden.

Sommige dieren blijven eeuwig vechten met hun spiegelbeeld.

Sommige mensen ook. Een eigen angst die steeds weerspiegeld blijft in de ander en roept om verdediging. Een vechtende roze olifant in de kamer waaraan je niet mag denken of die er eigenlijk niet is maar jij wel ziet?

Het is des mensen.

We weten dat we ons zelf in de spiegel zien. We zien de vlek. En we gaan vegen.

Een verhaal wordt geschreven. Een model gekneed. Al voor we in de buik belanden. En bouwt zich op. Laag voor laag.

Als een video. Een film.

Hoewel het leven een opname is in 1 take, zullen experten terzake zeggen dat je best met een appje werkt waarmee je je verhaal kan gaan editen.

Want als je dan halverwege je uiteenzetting je verspreekt of iets zegt dat je achteraf toch niet goed vond, of een tijdje later je over bedenkt dat je het beter in een andere volgorde had gedaan… DAN ben je blij dat je kan editen. Je knipt je verhaal in stukjes waarmee je kan schuiven.

Knutselaars en editors in ons levensverhaal, zo zijn wij. We knippen, plakken, verschuiven, …

En dan vraagt iemand ‘wie ben je’ en vertel je iets waarvan je denkt - ja dat klinkt wel goed en ziet er ook goed uit.

Je zet er een ringlight op, wat foundation om die wallen weg te werken, een filtertje met waas hier en daar… zodat het toonbaar, vertelbaar, volgbaar wordt. In frames gezet.

Sommige stukken van onszelf verbergen we. Oprecht. Dan denken we, dat moeten ze van mij niet weten, want wat gaan ze dan wel niet denken. Dat mag niet. Dat hoort niet. En in die kaders en het doen alsof lopen we ons dol en vliegen en botsen we als die dol al eens tegen de ramen aan, keer op keer op keer, op zoek naar het licht, naar de uitgang.

De uitgang zit misschien wel in de spiegel.

Misschien is de spiegel de ingang, een portaal?

Wanneer je door de overdekte instortende loopgraven rent voor je leven zie je daar het licht. Een bevrijding?

Hallo ding.

Hallo spiegel.

Hallo ding in de spiegel.

Hallo jij!

Hallo stip.

Liefde van mijn leven.

Wonderlijk.

Zie je vooral nog een huid-irriterende klodder slijm op het water in het daglicht? Weet dan dat je een zeevonk bent!

Onder de juiste omstandigheden en met wat ‘bioluminescentie’ krijg je magie, een bevrijd oplichtend wonder, een vonk by night.