De wilde essentie

Dag sensitieve bondgenoot,

De kleine man deelde het rauwe gevoel. Over zijn kippen.

Het enige wat nog van hen overbleef was een beeld van een lijfje zonder hoofd gestrand in een omheining en een heleboel pluimen errond als om de scene wat te verzachten.

Volgens hem was het de marter geweest. Die had het gedaan.

Er volgt een 4D omschrijving in geuren en kleuren van wat hij dan nu vervolgens graag op zijn beurt met de marter zou willen doen. Om hem de rouw-heid terug te geven, zodat hij het leed dat hij had veroorzaakt eens goed aan de lijve kon voelen en om er ook meteen voor te zorgen dat hij nooit opnieuw weer moorden kan.

“Maar ja,” (en we weten allemaal dat een ‘maar’ al het voorgaande verschonend wegveegt), eindigt daar de opluchtende tirade met een zachtere stem, “de marter kan ook niet anders dan marter zijn en eigenlijk ben ik in het echte leven ook helemaal niet gewelddadig”.

Vanmorgen nog vroeg ik me af wat mijn stokoude kat Loewie zo lang in de vrieskou buiten aan het doen was. Vol plezier zat hij in het moment, even zijn oude knoken vergetend, te spelen met een hulpeloze piepende kleine schattige spitsmuis die ik een tijdje later half verorberd met enig schuldgevoel in wat keukenpapier in de gft bak nestel. Als ik er over vertel aan de telefoon, “Loewie heeft nog eens een muis kunnen vangen”, komt de reactie… “moh, hoe fijn voor hem, dan is hij nog eens echt kat kunnen zijn”.

In de Lion King is Simba beste vriendjes met het zwijn. Maar snel beseft hij dat het leven niet alleen maar Hakuna Matata kan zijn.

Wanneer ik van de app Itsme de vraag krijg om in het ‘authenticatiesysteem’ mezelf te bewijzen, vraag ik me af - en wie ben ik dan, in mijn meest rauwe authentieke staat en wijze?

Wat zit er in mij, in mijn aard, dat ook op dezelfde manier aan het wachten is en manieren zoekt om te kunnen zijn. Mijn oprechte wilde natuurlijke essentie, die wil leven, die wil doen en laten, die wil maken, die vrij wil uit de kooi, ongeremd, onbeheerst, …

En als ik dan die dingen doe en laat zien en iemand die daarvan dan een getuige is de vraag stelt ‘Wat bezield haar toch’, dat het antwoord dan simpelweg is… Ah ja, maar dat is omdat Annelies ook niet anders dan Annelies kan zijn.

En rond deze bedenking kwamen deze woorden op me afgevlogen.

Over wilde ganzen. Ze brachten me weer naar het moment dat ik jaren geleden tijdens een van mijn eenzame dooltochten in de winter aan een waterplas stond te staren naar de lucht. Van ver hoorde en zag ik ze toen vliegen en ik vond het zo jammer dat ze verdwenen. En net dat moment ik dat aan het denken was draaide de hele groep zich om, keerde weer en vloog naar me toe. Een massa die me met het heerlijke geluid van hun synchrone vleugelslagen omhulden en raakten en beroerden.

Zo ook dit gedicht met woorden die op eenzelfde manier een bypass maken rond mijn brein recht naar de kern van mijn wilde essentie.

Het is een gedicht van Mary Oliver die niet anders kon dan schrijven over de natuur van het leven en geluk en dat ik graag met je deel, omdat het zo schoon is.

Wild geese

You do not have to be good.

You do not have to walk on your knees for a hundred miles through the desert repenting.

You only have to let the soft animal of your body love what it loves.

Tell me about despair, yours, and I will tell you mine.

Meanwhile the world goes on.

Meanwhile the sun and the clear pebbles of the rain are moving across the landscapes,

Over the prairies and the deep trees,

The mountains and the rivers.

Meanwhile the wild geese, high in the clean blue air, are heading home again.

Whoever you are, no matter how lonely,

The world offers itself to your imagination,