Liefdesbrief aan Lennie

Lennie is ‘mijn hond’.
Ik ben ‘zijn mens’.

Hij kreeg als puppy zijn naam van mij omdat ik toen dacht ‘hij is zwart en rock en roll dat gaat hij worden’!

En o boy. Kreeg ik wat ik vroeg. 

We rocken en rollen nu al 11j samen. 

Ik had plannen met en voor hem. 

Ik wilde hem ‘tweaken’ tot de ‘perfecte hond’. 

Wat blijkt in de praktijk: hij houdt meer van ‘twerken’.

Ik paste mijn plannen aan. 

Deze week zij iemand me: ‘Lennie is iconisch, ik hou wel van honden die hun eigen ding doen’. 

Lennie is een ‘persoonlijkheid’. 

Hij heeft een ‘handleiding’, don’t we all? 

Lennie heeft een ‘job’. Hij is er graag bij – op de boerderij, in het thuiskantoor, in het bos.  Zo verdient hij zijn brokjes. Lennie lust eigenlijk geen brokjes. 

Lennie is ondertussen in de harten van heel veel mensen gekropen.

Met zijn straffe persoonlijkheid en al. 

‘Lennie toch’ – zeggen de mensen dan wanneer hij bloopers begaat en dan wordt  hem alles even goed vergeven. Hij is toch zo ‘aandoenlijk’ en ‘schattig’ en ‘lief’. Lennie Love – het is een ding. 

Heb jij ook een ‘huisdier’? Dan herken je misschien het gezegde: ‘Your dog is your mirror’. (Of je paard, je ezel, je kat, je Vlaamse reus, je hangbuikzwijn, …).

Ik moet toegeven. Ik vind Lennies gedrag met momenten ronduit ergerlijk. Hij is zo ‘needy’. Hij kan me het bloed onder de nagels halen. Met zijn stijfkop, zijn wilskracht, zijn eigenzinnigheid (dat is 3 x hetzelfde – maar ik wil mijn punt zeker maken), zijn ‘niet-will-to-please’, zijn geldingsdrang, zijn ‘sociaal onhandig’ zijn … Vurig sensitief?

Dan denk ik wel eens ‘ik kan dees niet aan’. 

Dan las ik ‘vloek-niet-op-Lennie dagen in’. 

Dan kijk ik in de spiegel.

Dan zie ik mezelf.

In zijn sterk karakter, zijn ‘handleiding’, zijn ‘weird en wonderful’ zijn, zijn gevoeligheid, zijn nood aan gezien worden, niet altijd begrepen worden in zijn goede bedoelingen, in de goede intenties die er altijd achter elke blooper zitten, zijn verlangen om erbij te horen, zijn liefde voor de kleine mooie dingen en momenten, de bittere ernst als hij iets in zijn hoofd heeft, zijn toewijding en doorzettingsvermogen dan, zijn zachtaardigheid, zijn sterk aanvoelen, …

Je krijgt de hond die je nodig hebt. Nog zoiets wat ‘ze’ zeggen. 

Lennie is one of a kind, ik ook, en we horen bij elkaar. 

Voila. 

Hij heeft me lessen te leren door te zijn wie hij is. 

Niet controleerbaar, niet ‘perfect’. 

Met zijn ‘nature’ en met mijn ‘nurture’ zijn we partners in crime. 

Daarnet huppelden we in het bos voorbij een man met een grote bruine hond. Ik maakte bij mijn vrienden altijd indruk vroeger met mijn kennis van ‘hondenrassen’ en allerlei dieren-wist-je-datjes: het was een Rhodesian Ridgeback de deze ;-). 

Hij liep een beetje op een manier alsof er tegelijk op de achtergrond een stem reclame maakte voor de film waarin hij de hoofdrol speelde: “De ‘leeuwhond’: gefokt voor de jacht op groot wild zoals leeuwen – a dog on a mission ter verdediging van huis en haard”!

Dat is het plan van de mens voor deze hond. Er zullen er toch ook zijn die dat plan niet volgen en bang zijn van muizen en achter hun mens gaan staan met hun Ridgeback wanneer het te spannend wordt? 

Dit modelletje niet. Die volgde het plan. Indrukwekkend – echt. Ik zei tegen de man ‘amaai dat noemen ze dan onder appèl staan’, want de hond ‘LUISTERDE’ ‘ONAANGELIJND’ ‘METEEN’ wanneer zijn mens hem ‘aan de voet’ ‘parkeerde’ tot we voorbij waren. Het beestje keek hem diep in de ogen tot hij weer ‘vrij’ mocht. ‘Jaja, zei de meneer, ze moeten toch ‘een beke’ luisteren hé’. 

Ik knikte naar Lennie. I see you buddy. 

Daarvoor waren we al een kudde schapen met herder en bijbehorende ‘Border Collies’ gepasseerd op de heide. We keken vol ontzag naar hoe de dieren aan het werk waren. Uitgeput, tongen op de grond, commando’s opvolgend en doorgaand tot het bittere einde en dan nog de vraag ‘kan ik nog iets voor je betekenen baasje’? Er bij doodvallen misschien? 

Ik knipoogde naar Lennie: ‘that’ll do boy’. 

Ik geef toe. Soms denk ik wel eens, dat zou toch plezant zijn. Zo’n hond.  

Heel even maar, een flitsje. 

Lennie is een ‘Markiesje’. Dat is ook een jachthond! Hun taak in de jacht: de eenden in de fuiken lokken door met hun ‘poefstaart’ en bijbehorend achterwerk te zwieren tot die eend denkt, WTF daar moet ik toch eens gaan checken en dan ‘lap’ zitten ze vast. En als dat hun in vroegere tijden niet afging eindigden ze bij de Markiezin op schoot (lekker warm voor beide partijen).  

Als je het ras opzoekt lees je : ‘Het Markiesje stelt over het algemeen weinig eisen aan zijn eigenaar’. Ik kijk naar Lennie terwijl hij op zijn rug met de benen in de lucht op het kussen op de trampoline ligt te maffen. Ik glimlach: goed bezig mijn jongen. 

Lennie is mijn hond. Ik ben zijn mens. 

I love him. I see him. 

Ik zie hoe hij zich knus naast alle bezoekers nestelt, hen gerust stelt als ze moeilijke shizzle te vertellen hebben. Ongemerkt. 

Ik zie hoe hij ‘zijn volk’ welkom heet altijd met tonnen enthousiasme en liefde en zijn knuffel in de mond. 

Ik zie hoe hij altijd ergens in mijn buurt is, hoe zijn leven op wacht staat als ik er even niet ben, hoe ernstig hij zijn taak neemt om ‘mijn hond’ te zijn. 

Ik zie hoe graag hij mij ziet. Wij zijn verbonden. 

Ik zie hoe hij zijn tanden bloot lacht. 

Ik zie hoe lief hij kan zijn naar andere dieren (niet naar muizen). 

Ik zie hoe hij weet wanneer ik frisse lucht nodig heb en me dan met zachte dwang uit mijn kot lokt. 

Ik zie hoe hij met zijn neus in de lucht naast me zit en geniet van alleen maar wat er dan is in dat moment en mij zo helpt om ook even in dat moment te gaan.

Ik zie zijn zachte ziel. 

Hang jij de beest maar uit lieverd. 

Hier en nu en hopelijk nog voor heel lang. 

Thanks partner

22 juli 2021