Samhain

Allerheiligen, 

Een mooie zonnige herfstdag, de kleuren van de vallende bladeren weerkaatsen op de plassen in de weide. hun val wordt gebroken wanneer ze zichzelf zien. 

De dag der heiligen, het vieren van de dood, waar zijn de mist-de regen-de wolken? 

‘Jong mens’ komt de poort door met haar moeder, haar humeur past bij de dag der doden, niet bij dit weer. Stilletjes, bedenkelijk, mistig stapt ze voort en trapt een kei de weg met zich mee. De deur van de woonwagen slaat toe, moeder verdwijnt, de kranen van de spraakwaterval worden opengezet en denderen uit haar mond naar mij toe. Zij loopt over, ik voel de kracht. 

Uitgebraakt stappen we naar de ezels. Die staan nietsvermoedend feest te vieren op de weide. Stil als kathedralen op drie poten, eentje op reserve, een hele kudde in heerlijke rust. Elke vezel van het lijf open, ontvankelijk voor de zon, de warmte, de stilte, … reserves opbouwen voor de seizoenen die komen om weer te gaan. 

Oren komen in beweging. Draaien zich in de richting van een aankomende wervelwind. Vezels gaan weer dicht, jassen worden toegetrokken, schilden opgezet, motors aan, beweging en onderzoek. 

Ydille, oud, wijs, hier en nu de rust zelve, stapt op ‘jong mens’ af en gaat naast haar staan. Gewoon staan. Ze laat zich aaien, in al haar kracht ‘betuttelen’, ze laat zich ‘schattig’ noemen of toch haar krullen, ze geeft. Mens keert naar binnen, de waterval wordt stilgelegd, enkel nog beweging in handen en haren, warmte, zon, de brekende bladeren, ezel, zijn. 

De rest van de kudde vlijt zich neer op de golf van ontspanning. Knikken in de knieën, zucht, stilstaand water. 

...

Dit verhaal schreef ik een aantal jaren geleden. 

Ik las het voor het eerst luidop voor op de dag dat Ydille stierf. 

Eén van de dingen die ik het moeilijkste vind aan ‘houden van dieren’ is dat de kans dat je ze ‘overleeft’ groot is. Het besef van een afscheid dat al aanwezig is bij een begin.  

Deze dagen staan in het teken van afscheid, de doden, donker en licht. Als het neerdwarrelende blad is het leven. Laten we het al vierend vallen.

Wij hoogsensitieve mensen staan al wel eens ‘stil’ bij de grote vragen van het leven. Er zit al wel eens een sjamaan, filosoof/wijsgeer, grote denker, teacher, … in ons. We worden diep ‘geraakt’ en we ‘raken’ diep. We graven graag door naar de kern, naar de bron. 

De bron van Allerheiligen, Allerzielen, Halloween, Sint-Maarten, … brengt ons naar Samhain. Het Keltische nieuwjaarsfeest dat start rond 31 oktober. 

Waar de overgang van de zomer naar het begin van de winter wordt gevierd, waar het element vuur gaat dansen. Waar het donker een begin is. Het ondergaan van de zon een start van de dag. De winter het begin van een nieuw jaar en de aarde die zich daarop voorbereidt. 

Oude verhalen vertellen hoe die bewuste nacht de sluier tussen de wereld van de doden, Goden en de levenden het dunst is. Een oversteek wordt dan mogelijk. Een geknipt moment om terug te blikken op wat er was, wat van het oude er mag worden losgelaten en wat er nodig is om de toekomst te maken. 

Wat met het ritueel van het doven van alle vuren in je huis.

Een bordje bijzetten voor je dierbare overledenen. 

Een kaarsje plaatsen voor het raam zodat ze de weg naar huis kunnen vinden. 

Een bordje met lekkers voor de elfen en andere natuurgeesten voor de deur. 

Geen grens tussen onze harde wereld en het rijk van het bovennatuurlijke. 

De Sidhè (sprookjesheuvel) die even zijn deuren openzet. 

Zit je ziel in Allerheiligen-sfeer? 

Kijk dan naar Samhain en zijn licht. 

Deze week zat ik op de weide in goed gezelschap en aanschouwden we een ‘rond-sjokkende kraai’. We bewonderden zijn schoonheid en zwarte kracht. En zijn durf. 

Hij was in gesprek met één van de ezels, stapje voor stapje gingen ze elkaar tegemoet.  

De kraai en de raaf. Ze leven vaak lang. Ze zouden de dood kunnen zien. Ze staan symbool voor de kosmische leegte. Het zwarte gat in het heelal, van waaruit ze naar ons zijn komen te vliegen. 

Als je leven voelt als een donker labyrint en je zit vast zonder zichtbare uitweg, zullen zij je gids en lichtbrenger zijn. Ze zullen zittend tegen een blauwe lucht in een kale boom hees naar je toe schreeuwen tot je ontwaakt uit je donkere roes. Volgens oude indianenstammen brachten ze het licht op hun vleugeltoppen vanuit een eeuwige nacht naar onze wereld. 

Geen licht zonder donker. Geen donker zonder licht. 

Ik steek het kaarsje aan. 

Voor Ydille, Pamélise, Lowie, Dokus, Yasmine, … alle dieren en mensen die kraakjes in mijn hart achterlieten - gevuld met een gouden vulling van zoete herinnering. 

31 oktober 2021