Vlinders in december

Vlinders in december. Wat een mindfuck. Een combi die voor verwarring zorgt. 

De afgelopen week zag ik er twee. 

De eerste keer dat het gebeurde zat ik in de serre in goed gezelschap. Het was een koude modderige dag. We waren net terug van een lange wandeling. Zo eentje met een hond aan de hand. Een roofvogel zagen we van dichtbij zittend op een tak. De ene voet zetten voor de andere. En zonder woorden want ‘ik ben aan het genieten van de stilte’. Meer niet. Niet minder.

We hadden ons erna dus in de serre genesteld en klemden onze verkilde handen rond een lekker geurend tasje thee. Oh kijk, de zon is daar. We zitten op het juiste moment op de juiste plaats, heerlijk die warmte. En toen fladderde ze ons in het gezicht. We noemden haar Vanessa, een Atalanta. Zullen we haar de uitweg tonen? Laat mij het maar doen, ik ben rustiger, zei de jongen. Het kriebelt. Ze vindt me leuk, gevolgd door een wajow… weet je, dit is nu het mooiste moment van mijn leven. 

Een kritisch stem zou kunnen zeggen, dat is wat overdreven. Een vlinder op je hand het mooiste moment van je leven… wat zegt dat over je leven… wel eigenlijk zegt het alles. 

Garry Hagger had het ook al door. 

Voor nu is het mooiste, het mooiste moment.  

Een paar dagen later zit ik ’s avonds wat te puzzelen. Helemaal verzonken in een stukje voor stukje. Enkel dat. Meer niet. Niet minder. En plots fladdert ze in mijn gezicht, in mijn haar. 

Ik dacht WTF dat is freaky. Weeral. Een dagpauwoog dit keer. Ik leerde het van de beste en gaf het diertje dus ‘rustig’ de hand, ze klemde haar kleine teentjes vast aan mijn vinger en wij zo de trap af en buiten. 

 Om mijn geweten te sussen zoek ik op of ik de vlinder door haar buiten te zetten niet eigenhandig de dood heb ingestuurd. Ik wilde nog kunnen slapen weet je wel. Ik ben ook benieuwd wat het te betekenen heeft. Wat het wil zeggen. Twee keer op een week een vlinder op mijn pad. De vlinder als krachtdier, wat heeft ze te vertellen, welke boodschap wil ze brengen als ze in de aanloop naar de winter pal in je gezicht opduikt? 

Eigenlijk had ik het moeten weten. De gewone ‘natuurlijke’ verklaring is uiteraard op zich al metaforisch genoeg en vervuld met antwoorden op vragen die ik nog niet eens heb gesteld. 

Blijkbaar gaat zo’n vlinder (sommigen toch) in winterslaap. Ze kruipen weg in een rustig, beschut plekje. Daar hangen ze wat rond de hele winter lang, met de nodige anti-vries in het lijf tot het zich weer wat meer lente voelt. In de vroege voorjaarszon zijn het deze vlinders die zich als eersten laten zien en de blijde boodschap van het aanbreken van een nieuw seizoen aan iedereen die het horen wil verkondigen in het gezicht.  

Een doorbrekende zon in een serre, een beetje verwarming (ik had de chauffage voor de eerste keer aangezet in dat puzzelkamertje) … en de vlinder dacht al even dat het tijd was. 

Het sterkt mij om te ontdekken dat een vlinder een koude periode verdragen kan. Ze weet dat ze dan alleen even niet fladderen kan. Ze geeft zich aan een rusten. Een slapen. Een wachten. Ze gaat akkoord dat dat voor nu het enige is wat kan. Dit is ook haar moment. Tot een nieuwe kans, een beetje warmte, een zon die doorbreekt. En dan is ze er weer, anders. Ze was niet weg. Ze zat enkel verscholen. In zichzelf gekeerd. 

Deze twee vlinders vertellen me een verhaal over zielsverlangens. Als je niet zit met een heerlijke werveling in je buik en voluit fladderende kriebels. Of de omstandigheden zijn er niet naar om vlinderig te zijn… ze gaan niet weg. ’t Is te zeggen. 

Sommige vlinders trekken wel weg naar andere oorden. Omdat ze daar dan thuis horen en niet bij jou, niet meer. En sommigen zijn nog niet klaar om vlinder te zijn en blijven nog even ei of verpopte rups. Alleen de vlinders die bij mij horen, mijn zielsverlangens, blijven altijd ergens dichtbij. Ze zitten nog steeds in mijn buik. Een veilige, beschutte, beschermde rustige plaats. Ze kunnen een winter aan. En als de winter komt, ook al duurt zo’n winter jaren (vraag maar aan John Snow) dan is het winter. Dan wacht je op een kans. Een uitnodiging. En vergissen is toegestaan. Neppe lentes bestaan ook in het leven, daar laat je je dan even aan vangen om erna weer terug te keren naar binnen of dan sta je toe dat iemand je een handje helpt.

En dus voor nu is nu het mooiste het mooiste moment. 

Meer niet, niet minder. 

8 december 2023